محمدعلی بهمنی زادهٔ ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ شاعر و غزل‌سرای ایرانی اهل بندرعباس است. شعر بهمنی نیز البته شاید با خود او متولد شده باشد، گرچه بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیما یوشیج ست . نخستین شعر بهمنی در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت، به چاپ رسید.
استاد درباره تولد خود می گوید: دو ماه به زمان تولدم فرصت باقی بود، اما برادرم در دزفول بیمار می‌شود، خانواده هم از این فرصت استفاده می‌کنند تا به عیادتش بروند. این است که در قطار متولد شدم و در شناسنامه‌ام درج شد «متولد اندیمشک»، چون دایی من در ثبت احوال آن منطقه بود، شناسنامه‌ام را همان زمان می‌گیرد. البته زیاد آنجا نبودم، همان زمان 10 روز یا یک ماه را در آنجا سپری کردیم، در اصل تهرانی هستیم، پدرم برای ده ونک و مادرم برای اوین است.
من متولد 1321 هستم و روزگاری را در 71 سالگی می‌گذرانم.در اصل ساکن خود بندرعباس بودیم. دوران کودکی را ولی در تهران، بخش شمیرانات، شهر ری ، کرج و ...به صورت پراکنده بودیم، چون پدرم شاغل در راه‌آهن بود، مأموریت‌های ایستگاهی داشتند.از سال 1353 به بندر عباس رفتم.
او در چاپخانه با زنده یاد «فریدون مشیری» که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت‌تار چنگ مجله روشنکفر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰، یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.شعر بهمنی شاید با خود او متولد شده باشد، شعرهای وی از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعه شعرهای مختلف و جنگ‌ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیماست.
بهمنی از سال 1345 همكاری خود را با رادیو آغاز كرد و و برنامه صفحه ی شعر را با همکاری شبکه استانی خلیج فارس ارائه داده است.. بهمنى در سال ۱۳۷۴ همکارى خود را با هفته نامه ندای هرمزگان آغاز مى کند و صفحه اى تحت عنوان تنفس در هواى شعر را هر هفته در پیشگاه مشتاقان خود قرار مى دهد.
او از سال 1353 ساکن بندرعباس شد و پس از پیروزی انقلاب، به تهران آمد و مجدداً به سال 1363 به بندرعباس عزیمت کرد و در حال حاضر نیز، ساکن همانجاست.«محمدعلی بهمنی» مسؤول چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات «چی‌چی‌کا»(در گویش بندرعباسی به معنی قصه) در بندرعباس است.
برخی اثار استاد:
باغ لال (١٣۵٠)
در بیوزنی (١٣۵١)
عامیانه ها (١٣۵۵)
گیسو، کلاه، کفتر (١٣۵۶)
گاهی دلم برای خودم تنگ می شود (١٣۶٩)
غزل (١٣٧٧)
شاعر شنیدنی است (١٣٧٧)
عشق است (١٣٧٨)
نیستان (١٣٧٩)
کاسه آب دیوژن، امانم بده (١٣٨٠)
این خانه واژه های نسوزی دارد (١٣٨٢)
محمدعلی بهمنی در سال ۱۳۷۸ موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل‌سرای ایران گردید.[۳] بهروز ثروتیان کتابی تحت عنوان لذت بهت‌زدگی در شعر محمدعلی بهمنی نوشته‌است و در آن به تجزیه و تحلیل شعر محمدعلی بهمنی می‌پردازد.[۴] ویراستاری آن را مهدی نصیری دهقان انجام داده و در سال ۱۳۸۹ توسط انتشارات شانی چاپ و منتشر شده‌است.[۵] در سال ۱۳۸۳ با همت اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان هرمزگان، همزمان با برگزاری ششمین کنگره سراسری شعر و داستان جوان در بندرعباس نکوداشت محمدعلی بهمنی برگزار گردید. در کنگره سراسری شعر دفاع مقدس از او تقدیر شده‌است.
