آخرين تصميمات آمريكا درباره حقوق هسته اي ايران
حدود یک دهه از عمر مذاکرات هسته‌ای بین ایران و 1+5 می‌گذرد. فراز و نشیب‌های فراوانی در مسیر این پرونده به چشم می‌خورد. در مقاطعی برخی از کشورهای اروپایی با هدایت آمریکا صحنه مذاکرات را برهم زده‌اند. تا جایی که روند مذاکرات منتج به نتیجه نشده است.
از طرفی ایران اسلامی با کمک دانشمندان خود به این تکنولوژی دست یافته و مردم کشور نیز تحت هیچ شرایطی حاضر به از دست دادن این فن‌آوری نمی‌باشند. در مقابل آمریکا نیز در جریان مذاکرات از خواسته‌های غیر قانونی خود کوتاه نیامده و در این رابطه روش‌های متعددی را برای مقابله با حقوق هسته‌ای ایران در دستور خود قرار داده است که به آن‌ها اشاره می‌شود.
1- در مورد ذخایر اورانیوم ایران هیچ تغییری در مواضع آمریکایی‌ها و 1+5 ایجاد نشده است و می‌گویند ایران فقط باید 500 تا 700 کیلوگرم اورانیوم در داخل خاک خود داشته باشد. طرف مقابل همچنین اعلام کرده بود که طول مدت گام نهایی، 15 سال لغو تحریم و 15 سال عادی شدن برنامه هسته‌ای ایران باشد. در حال حاضر سخن از 10 سال لغو تحریم و 10 سال عادی شدن این مسئله را مطرح نموده‌اند.
2- علی‌رغم این که رهبر معظم انقلاب اذعان داشتند که ما توافق یک مرحله‌ای را می‌پذیریم اما بر اساس خباثت و پیمان شکنی طرف مقابل، اصرار جدی بر توافق هسته‌ای دومرحله‌ای دارند. هر چند که در توافق دو مرحله‌ای اگر بر روی اصول، توافق جدی می‌کردیم در جزئیات، مجبور بودیم یک سری امتیازات بدهیم.
3- در مورد تحریم‌ها آمریکایی‌ها مطلقاً هیچ تغییری در مواضعشان ندادند. باراک اوباما تحت فشار کنگره قرار گرفته است و هیئت دیپلماسی این کشور اذعان کرده که اصلاً نمی‌توانیم تحریم‌های کنگره را تغییر بدهیم، به‌ویژه که ترکیب کنگره تغییر کرده و ما از دستمان خارج شده است. از طرفی فشارهای کنگره و نامه 47 سناتور مبنی بر تغییر توافق موید این مسئله می‌باشد.
4- می‌توان انتظار داشت که چرا آمریکایی‌ها در نشست‌های مختلف اصرار بر 4500 ماشین سانتریفیوژ دارند. در حالی که اکثر کارشناسان هسته ای معتقدند که حتی اگر با فعالیت این تعداد ماشین در ایران موافقت شود، بسیاری از دستاوردهای بنیادی تکنولوژی هسته‌ای ایران به فنا می‌رود. زیرا که فناوری هسته‌ای یا باید در مقیاس آزمایشگاهی باشد که چیزی در حدود هزار ماشین هم برای این مقیاس کفایت می‌کند و یا اینکه در مقیاس کارخانه‌ای باشد که حداقل باید در حدود 60 هزار ماشین باشد. حال پذیرش 4500 ماشین برای ایران عملاً به معنای بدون استفاده ماندن بخش اعظم فناوری هسته‌ای کشورمان است.
لذا این موضوع در حالی برای کشور اهمیت دارد که قرارداد ایران و روسیه برای سوخت رآکتور تهران سال 2015 تمام می‌شود و نیاز ما فقط برای یک رآکتور هزار مگاواتی، 190 هزار سو است که اگر ما نخواهیم قراردادمان را با روسیه تمدید کنیم، نیاز عملی ما همین تعداد است و برای تأمین آن، به بیش از 50 هزار ماشین سانتریفیوژ نسل اول را در نطنز نیاز داریم و عملا این پیشنهاد، موانع و تبعات جدی برای کشور دارد.
5- نکته مهمی دیگر اینکه میزان تولید اورانیوم ایران باید بر اساس نیاز ایران مشخص شود که برای رآکتور هزار مگاواتی نیازمند تولید سالی 30 تن اورانیوم غنی‌سازی شده 5 درصد هستیم. هم‌اکنون در نطنز و فردو 20 هزار ماشین سانتریفیوژ موجود است که با این احتساب باید 30 هزار ماشین دیگر در آن نصب شود. هر چند که نصب این تعداد ماشین در کوتاه مدت میسر نمی‌باشد. اما نکته مهم این است که با تلاش و مجاهدت جوانهای این مرز این مهم میسور خواهد بود. حتی ممکن است در یک بازه زمانی کوتاه مدت 3 یا 4 ساله قابلیت افزایش این ماشین ها را داشته باشیم. اما طرف غربی می‌گوید شما تا 15 سال حق ندارید به این ظرفیت و تکنولوژی دست یابید.
6- در حالی که تیم هسته ای کشور اصرار بر حل موضوع هسته ای از طریق شورای امنیت و قطعنامه الزام آور این شورا دنبال می‌شود، وزیر خارجه اسرائیل در بینابین مذاکرات اذعان می‌کند که تصمیم درباره برنامه هسته‌ای ایران نه در آمریکا و 1+5 بلکه در اسرائیل اتخاذ می‌شود. این یعنی ایران با افرادی از آمریکا مواجه است که هیچ‌گونه اعتبار و اختیاری از خود ندارند و باید اجازه از مقام بالاتر خود را داشته باشند. در همین راستا پایگاه آمریکایی هیل نیز به نقل از 360 تن از قانونگذاران مجلس نمایندگان آمریکا از دو حزب – جمهوری خواه و دموکرات- نامه‌ای منتشر کردند که هر گونه کاهش تحریم ضد ایران منوط به قانون جدید است. لذا برآیند این موضوع فشار لابی صهیونیسم بر دولتمردان این کشور تعبیر می‌شود.
