چه بر سر سياهپوستان آمريكا مي آورند؟!

چه بر سر سياهپوستان آمريكا مي آورند؟!

«فردی گری» جوان 25 ساله سیاهپوست آمریکایی در یکی از فقیرترین جوامع «بالتیمور» بزرگ شد؛ محلی که نیمی از اهالی آن بیکار هستند و 47 درصد از کودکان آن در فقر بزرگ می‌شوند. گری یکی از این همین بچه‌ها بود.

اسناد دادخواست 2008 علیه صاحبخانه خانواده فردی گری نشان می‌‌‌دهد که اواخر دهه 1990، گری و خواهرانش در خانه‌ای که خانواده‌اشان اجاره کرده بودند، در معرض افزایش خطرناک میزان سرب خون (BLL) قرار گرفتند. خانه‌ای که در آن زندگی می‌کردند یک خانه بسیار مخروبه بود که لایه لایه دیوارهای آن با سرب رنگ شده بود و با اینحال خانواده فردی گری بابت این ویرانه ماهیانه 300 دلار پرداخت می‌کردند.

به نوشته پایگاه «نشنال‌ژورنال» آزمایشات انجام گرفته از گری و خواهرانش نشان می‌داد که میزان سرب خون همگی آن‌ها بالا بوده است. مادر آنها می‌گوید که این مسئله در سلامت و رشد فرزندانش تأثیرات منفی داشته است.

این گزارش سپس ادامه داد: «برای بسیاری از آن‌هایی که هم‌اکنون به مرگ فردی گری اعتراض دارند، زندگی و مرگ گری نمایانگر گرفتاری‌ها و مشکلاتی است که بسیاری از جوانان بالتیمور گریبانگر آن هستند. چه بر سر افرادی چون گری می‌آید؟ اغلب اوقات زندگی آنها یک الگوی فرسوده و چرخه زندگی در فقر را دنبال می‌کند.»

در دانشگاه «جانز هاپکینز»، یک جامعه شناس به نام «کارل الکساندر» به مدت 30 سال جوانانی همچون گری را مورد بررسی قرار داده است.

در سال 1982، تیم تحقیقاتی وی، یک گروه 790 نفری از مدارس بالتیمور را به صورت تصادفی انتخاب کردند. دو سوم از این کودکان از خانواده‌های کم درآمد جامعه آمده بودند. الکساندر در بازه 30 ساله، دانش‌آموزان، والدین و معلمان آنها را بررسی قرار داد. آخرین باری که با این دانش‌آموزان مصاحبه می‌کرد، حدود 28 تا 29 سال سن داشتند.

نتیجه 30 ساله این تحقیقات نشان داد که از دهه 1980 تاکنون، وضعیت زندگی برای فقیرترین ساکنان سیاهپوست بالتیمور تغییری نکرده است و بهبودی در وضع آنها ایجاد نشده است.

الکساندر نتیجه‌گیری کرد که بسیار تردید دارد که فرصت‌ها برای خانواده‌ها و کودکان فقیر بالتیمور بهبود پیدا کرده باشد.

این تحقیقات نشان داد که تنها 4 درصد از کودکان سیاهپوست بالتیمور که خانواده‌های آن‌ها کم درآمد بودند، موفق شدند دانشگاه خود را به پایان برسانند. 16 نفر از 22 کودکی که در یکی از محله‌های فقیر بالتیمور به سر می‌بردند، در سن 28 سالگی به اتهام ارتکاب جرم زندانی شدند. این تحقیقات همچنین نشان داد 79 درصد از سفیدپوستانی که خانواده‌های کم درآمدی داشتند موفق شدند در سن 28 سالگی کار موقت یا تمام وقت به دست آورند. این در حالی است که تنها 59 درصد از سیاهپوستانی که خانواده‌های آن کم درآمد بودند، موفق به پیدا کردن شغل برای خود شدند.

این تحقیقات نشان داد، سفیدپوستان بدون مدرک دانشگاهی در مقایسه با سیاهپوستان بدون مدرک دانشگاهی راحت‌تر می‌توانستند مشاغل یقه آبی (کارگرانی که بیشتر کار یدی انجام می‌دهند) را پیدا کنند. تقریباً نیمی از سفیدپوستانی که در خانواده‌های کم‌درآمد بزرگ شده بودند، در سن 28 سالگی در بخش ساخت و ساز یا تولید مشغول به کار بودند و این رقم برای سیاهپوستان 15 درصد بود.

پایان این گزارش به وضعیت نابرابر سیاهپوستان وسفیدپوستان اشاره می‌کند و می‌نویسد، 89 درصد از سفیدپوستانی که ترک تحصیل کرده بودند موفق شدند در سن 22 سالگی برای خود شغل پیدا کنند و تنها 40 درصد از دانش‌آموزان سیاهپوستی که ترک تحصیل کردند توانستند در این سن برای خود شغل بیابند.