سر رشته همه امور به دست کیست؟
انسان مؤمن و پرهیزکار، دارای بصیرت و آگاهی است و با همین آگاهی، به شناخت های عمیقی از جهان هستی و انسان رسیده است. او می داند که سر رشته همه امور به خالق یکتا متصل است و همه چیز را او اداره می کند. هیچ کس جز خدا در هستی، نقشی ندارد. همه پدیده ها و انسان ها، واسطه هایی هستند که به امر خداوند حکیم، در جهان به فعالیت می پردازند و اگر حضرت حق، نازی کند، همه قالب ها در هم فرو می ریزد.
با این دید و بینش است که خالق در چشم و جانش بزرگ می شود و دیگران در نظرش، حقیرند.
این بینش باعث می شود که انسان پرهیزکار به «توکل» دست یابد و با توکل، مدارج کمال را طی نماید. قرآن می فرماید:
«مؤمنان تنها کسانی هستند که هرگاه نام خدا برده شود دل های شان بیمناک می گردد و هنگامی که آیات او بر آن ها خوانده می شود ایمانشان فزونی می گیرد و فقط بر پروردگارشان توکل دارند.»۱
مرحوم ملا احمد نراقی در مثنوی طاقدیس سروده است:
هم حیات از او بود هم مرگ از او
بینوایی زو نوا و برگ از او
درد ازو او باشد و درمان هم از او
صحت از او رنج و بیماری از او
عزت از او، ذلت و خواری از او
هم خرابی زو و آبادی از او
صحت از او، رنج از او، راحت از او
فقر از او و گنج از او، ذلت از او
می نجبد ذره ای بی امر او
جملگی مرهون لطف و قهر او۲
اکنون سؤال این است که چگونه خداوند در چشم و جان پرهیزکاران، با عظمت جلوه کرده است؟
پاسخ آن است که این مهم از دو راه حاصل شده است: یکی علم و بینش و دیگری توکل.
منبع قرانی
۱. سوره انفال، آیه۲.
۲. مثنوی طاقدیس، ص۳۳۷.
۳. اخلاق اسلامی، ص۲۸۷-۲۸۸.
منبع:افکارنیوز
