در گذشته همه ی مردم زیبا بودند
گویدا: در روایات آمده است اگر گناه بو داشت ، هیچ گاه دو نفر کنار هم نمی نشستند،و
اگر مردم عیب هم را می دانستند، کسی دیگری را دفن
نمی کرد،پس خدا را بسیار شکر که گناه بو ندارد!
اما آیا ایمان و اعمال خوب بو دارند یا نه؟
برای روشن شدن این موضوع دو نمونه را بیان می کنم:
در روایات آمده است که اویس قرنی برای زیارت حضرت محمد« ص» از یمن به خانه ی
ایشان رفتند اما حضرت پیامبر در منزل نبودند و اویس نیز نمی توانست بیشتر منتظر بماند
و در نتیجه بدون زیارت پیامبر به یمن بازگشت. وقتی پیامبر پس از مدت ها به خانه
برگشتند، به اهل منزل فرمودند: «بوی اویس را استشمام می کنم.»
در کتاب داستان راستان شهید مطهری داستان جوانی آمده است که همواره عطر خوبی از او
به مشام می رسیده است. او دلیل عطر بهشتی خود را چنین بیان می کند:
«در دکان پارچه فروشی شاگردی می کردم.زنی ثروتمند و زیبا به دکان آمد و پارچه های گران قیمتی خرید، به من گفت: پارچه هرا برایم به منزل
بیاور. پارچه ها را در طبقی گذاشتم و به دنبال او رفتم. مرا به اندرونی منزل برد و وقتی فرصت را مناسب دید به من پیشنهاد هم آغوشی و زنا
داد. من که دیدم از دست آن زن و خادمانش نمی توانم فرار کنم،گفتم اجازه بدهید اول به دستشویی بروم و بعد با شما هم آغوش شوم. وقتی به
دستشویی رفتم عمدا خودم را با مدفوع آلوده کردم و وقتی زن بوی بد مدفوع را از من استشمام کرد با عصبانیت مرا از خانه بیرون کرد و خدا را
شکر از دست گناه فرار کردم. از آن روز به عنایت الهی بوی خوشی با من همراه است که نتیجه و پاداش تقوای آن روز من است.»
با ذکر دو داستان بالا متوجه می شویم که اعمال خوب و تقوا علاوه بر نورانیتی که به انسان می بخشند سبب خوش عطری فرد هم می شوند.
آیت الله مجتهدی می فرمود:« در گذشته همه ی مردم زیبا بودند چون اهل نماز شب بودند اما حالا خیلی ها زیبا نیستند. چون نماز شب خوان ها کم
شده ، زیباها هم کم شده اند.»
رحمان زارع
