توصيه‌هاي اخلاقی آيت الله سعادت‌پرور تهراني(ره)
1. اي عزيزان من! خود را بشناسيد كه شناختن خدا در خودشناسي است. كسي از اين انديشه (خداشناسي) زيان نديده است.
2. كوشش بي‌جا براي دنيا مكنيد كه به غير روزي خود نتوانيد رسيد. غم و غصه دنيا را به خود راه ندهيد كه زيان در اين است.
3. از هواپرستي كناره گيريد، تا همه‌چيز به شما داده شود؛ و بدانيد آن‌چه در هواپرستي مي‌جوييد، در ترك هوا يافت مي‌شود.
4. نفس را نبايد زياد در فشار گذاشت تا از فرمان سركشي كند؛ بلكه بايد همه لذايذ را به‌طور اعتدال به او داد. در اولين قدم بايد لذت شرك جلي و معصيت خدا را قطع كرد و به مرور زمان دست به امور ديگر زد.
5. در مقابل شيطان، به واجبات و ترك معاصي بپردازيد. هنگامي‌كه قدرت معنوي‌تان افزوده شد، به ترك مكروهات و انجام مستحبات بپردازيد.
6. شخص غير روحاني، اگر هواپرست شود يا اطاعت شيطان كند، ضرر به خودش مي‌رساند؛ ولي شخص روحاني ضررش به يك معني به جامعه مي‌رسد، ولو اين‌كه به معني ديگر، هواپرستي ضررش به تمام عوالم بشر و موجودات ديگر مي‌رسد.
7. از افراط و تفريط در امور بپرهيزيد. به قدري كه احتياج به خواب داريد، خواب برويد؛ نه بيداري زياد بكشيد كه از تمام امور شايسته اخروي و يا دنيوي بمانيد؛ و نه زياد بخوابيد كه از مهم باز مانيد، بلكه برطبق نظري كه خداوند به وسيله سفرايش معين فرموده، عمل كنيد.
8. از رفتن به قبرستان مسلمانان در هر شهري كه هستيد، مضايقه ننماييد كه بهترين مذكر (تذكردهنده) است.
9. با اهل دل، دنياديده‌ها و پيرمردها بسيار معاشرت كنيد كه معين دنيا و آخرت‌اند.
10. هميشه در فكر آن باشيد وظيفه خود را انجام دهيد، در هر لباسي، با هر كسي و در هر مقام، نه تملق كسي گوييد و نه در فكر آن‌كه نسبت به خود، از كسي تملق بشنويد. بشر را يك مردن است، در راه وظيفه باشد يا برخلاف وظيفه.
11. از كوچكي، اين انديشه را در سر داشته باشيد كه، تمام قدرت‌ها در كف عنايت حق است، هيچ‌كس نمي‌تواند اگر خدا نخواهد، به من صدمه‌اي زند. من بايد به وظيفه‌ام عمل كنم، ولو عالم با من دشمن شوند؛ اگر چنين شديد، آن وقتي كه به مقام و رياست رسيديد، يا آن‌كه وظيفه بزرگي براي شما پيش آمد، از عمل باكي نداريد.
12. در امر ازدواج، آن قدري كه بايد به فكر نجابت طرف باشيد، به فكر جهات ديگر نباشيد؛ چنان‌چه توانستيد جمع بين نجابت و جهات ديگر بنماييد، چه بهتر و الا، نجابت مقدم است.
13. استقامت و پايداري در امور را، مركب هر امري قرار دهيد، تا آن مركب به زير پاي شماست، به منزل خواهيد رسيد؛ و الا، با پاي لنگ در امور دنيوي و اخروي كجا توان به منزل رسيد؟ هرچه امر و مقصد بزرگ‌تر و شريف‌تر باشد، استقامت در آن بايد بيشتر باشد.
14. آن وقتي كه به امري از امور دنيوي و اخروي و معنوي موفق شديد، بدانيد كه خداوند شما را موفق كرده، چون استقامت ورزيديد از خدا هم كمك مي‌رسد و اگر استقامت نورزيديد، گويا به خداوند عملاً گفته‌ايد: اين چيزي كه به ما داده‌اي، نمي‌خواهيم!
پرسمان
