قُلْ كُلٌّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا فَسَتَعْلمُونَ مِنْ أَصْحابُ الْصِّراطِ الْسَّوِيِّ وَ مَنِ اهْتَدى»1
«بگو همه منتظرند، پس انتظار بكشيد، زود باشد كه بدانيد راه راست پويان و كسانى كه هدايت يافته اند كيانند.»
وَ قُلْ لِلَّذينَ لا يُؤْمِنُونَ اعْمَلُوا عَلى مَكانَتِكُمْ إِنّا عامِلُونَ، وَانْتَظِرُوا إِنّا مُنْتَظِرُون»
«بگو به آنان كه ايمان نمى آورند (از راه تهديد) عمل كنيد به حال خود، ما هم عمل مى كنيم؟ و منتظر باشيد، ما هم منتظريم».
قال الصادق، عليه السّلام
«إِنَّ لَنا دَوْلَةً يَجىءُ اللهُ بِها اِذا شاءَ ثُمَّ قالَ: مَنْ سُرَّ أَنْ يَكُونَ مِنْ أَصْحابِ الْقائِمِ فَلْيَنْتَظِرْ، وَلْيَعْمَلْ بِالْوَرَعِ وَ مَحاسِنِ الأَخْلاقِ وَ هُوَ مُنْتَظِر».
حضرت امام جعفر صادق، عليه السّلام، فرمود
البته كه براى ما دولتى است كه وقتى خدا خواست آن را مى آورد. هر كس شاد مى شود كه از اصحاب قائم، عليه السّلام، باشد، بايد منتظر باشد و بايد كار به پارسايى و اخلاق نيك كند و منتظر باشد
قالَ الاِمامُ زَيْنُ الْعابِدينَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَيْنِ، عَلَيْهِ السَّلامُ
«تَمْتَدُّ الْغَيْبَةُ بِوَلىِّ اللهِ عَزَّوَجَلَّ الثّاني عَشَرَ مِنْ أَوْصياءِ رَسُولَ اللهِ، صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ، وَ الاَْئِمَّةِ بَعْدَهُ. إِنَّ أَهْلَ زَمانِ غَيْبَتِهِ الْقائِلينَ بِاِمامَتِهِ، وَ الْمُنْتَظِرينَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلَ مِنْ أَهْلِ كُلِّ زَمان».
امام زين العابدين، عليه السّلام، فرمود
غيبت ولىّ خدا و دوازدهمين وصىّ پيغمبر خدا و امامان بعد از پيغمبر، صلى الله عليه و آله، امتداد پيدا مى كند. اهل زمان غيبت آن حضرت كه معتقد به امامت و منتظر ظهور او باشند، از اهل هر زمان برترند.
قالَ رَسُولُ اللهِ، صَلَى اللهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
أَفْضَلُ الْعِبادَةِ انْتِظارُ الْفَرَجِ».
رسول خدا، صلى الله عليه و آله، فرمود
برترين عبادت، انتظار فرج (و پايان نابسامانى ها و دشوارى ها و بى عدالتى ها و ظهور دولت حقه حضرت مهدى، عليه السّلام، و برقرارى مطلق نظام اسلامى) است.
ارزش انتظار
بشر در زندگى اجتماعى و فردى، مرهون نعمت انتظار است; و اگر از انتظار بيرون بيايد و اميدى به آينده نداشته باشد، زندگى برايش مفهومى نخواهد داشت و بى هدف و بى مقصد مى شود.
حركت و انتظار در كنار هم مى باشند و از هم جدا نمى شوند; انتظار علت حركت و تحرك بخش است. آنچه مورد انتظار است، هر چه مقدّس تر و عالى تر باشد، انتظارش نيز ارزنده تر و مقدّس تر خواهد بود و ارزش مردم را بايد از انتظارى كه دارند شناخت
يكى انتظارش اين است كه پايان سال شود و رتبه اى بگيرد و حقوق و جيره اش زياد شود.
يكى ديگر انتظارش اين است كه پايان سال تحصيلى برسد، گواهى نامه و مدركى پيدا كند و به وسيله آن كار و شغل مناسبى تهيه نمايد.
يكى منتظر است و ضعش روبراه شود، تا خانواده تشكيل دهد و همسرى اختيار كند و از تجرد و تنهايى خود را خلاص سازد.
ديگرى منتظر است درآمدش بيشتر شود، خانه شخصى، ماشين سوارى و... خريدارى كند; يا اگر همت و نظرش بلند باشد، بيمارستان يا مسجد يا مدرسه، يا كتابخانه و دارالعلمى تأسيس كند
يك نفر انتظار دارد در فلان مناقصه يا مزايده برنده شود
خلاصه همه منتظرند; كاسب، منتظر; كشاورز، منتظر; كنتراتچى، منتظر، باغ دار، منتظر; صنعتگر، منتظر; پدر، مادر و معلم همه منتظرند; بلكه ملت ها و جامعه ها و حكومت ها همه منتظرند.
رژيم هاى سرمايه دارى انتظار دارند كه قدرتشان بيشتر گسترش يابد و دنيا را شديدتر به زير يوغ بى رحم استثمار خود بكشند و خون ضعفا را بمكند
دانشجويان واقعى و محققان منتظرند با نيروى تفكر و انديشه، مشكلات علمى را حل كرده و هر چه بيشتر بر دانش و درك خود بيفزايند و دايره معلومات را توسعه دهند
پزشك با ايمان منتظر است نتيجه معالجات خود را در بيمارش ببيند
«قُلْ كُلُّ مُتَرَبِّصٌ فَتَرَبَّصُوا
«بگو همه منتظرند، پس منتظر باشيد».
اگر انتظار در اين دنيا كه عامل تدريج و تدرّج، تأثير و تأثّر، فعل و انفعال، و گذشت زمان است، از بشر گرفته شود، ديگر ادامه حيات برايش بى لذت و بى معنى است
انتظار است كه زندگى را لذت بخش و باروح و بامعنى مى سازد و شخص را به زندگى علاقه مند مى نمايد
يك درخت تا وقتى انتظار مى رود رشد كند و سايه داشته باشد و ميوه بدهد، باقى مى ماند; ولى وقتى از ميوه دادن و از نمو و ترقى افتاد، آن را قطع مى نمايند و به جايش نهالى مى نشانند كه تا سال ها چشم انتظار به رشد و نمو ميوه آن بدوزند و آن را پرورش دهند و آبيارى كنند
پس همه جهان و همه جامعه ها و همه مردم و افراد، تا هستند و در سراشيبى سقوط و انقراض و فنا و مرگ و نيستى وارد نشده اند، منتظرند و بايد منتظر باشند
ـ سوره طه، آيه135.
ـ سوره هود، آيه121.
ـ منتخب الاثر، ف10، ب2، ح9.
ـ منتخب الاثر، ف2، ب24، ح1.
ـ منتخب الاثر، ف10، ب2، ح16.
ـ سوره طه، آيه135
