قرآن مجید در سوره ی الرحمان می فرماید:
«مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ يَلْتَقِيَانِ ﴿١٩﴾ بَيْنَهُمَا بَرْزَخٌ لَا يَبْغِيَانِ ﴿٢٠﴾ فَبِأَيِّ آلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ ﴿٢١﴾ يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ ﴿٢٢﴾»
دو درياى [شيرين و شور] را روان ساخت در حالى كه همواره باهم تلاقى و برخورد دارند ؛«19» [ولى] ميان آن دو حايلى است كه به هم تجاوز نمىكنند [درنتيجه باهم مخلوط نمىشوند ! ] «20» پس كداميك از نعمت هاى پروردگارتان را انكار مىكنيد ؟«21» از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان بيرون مىآيد .«22»
فرات در کتاب تفسیر خود از ابوذر و ابن عباس و از امام صادق و حضرت رضا علیهما السلام در ذیل آیۀ شریفۀ (مَرَجَ البَحرَین یَلتَقیان)1 « دو دریا را در هم آمیخت تا به هم پیوستند و دریک جا جمع شدند» ، فرموده اند:
مراد از این دو دریا حضرت علی و فاطمه علیهما السلام است و مراد از برزج – که به معنی فاصلۀ بین دو چیز است – در آیۀ ( بَینَهما بَرزَخ)2 رسول خدا صلی الله علیه و آله است.
و مقصود از لؤلؤ و مرجان – که به معنای مروارید است و از آن دو دریا خارج می شود – در آیۀ شریفۀ (یَخرُجُ مِنهُمَا اللُؤلُؤُ وَ المَرجان)3 امام حسن و امام حسین علیهما السلام هستند ( که دو
گوهر گرانبهای عالم وجودند و ثمرۀ پیوند نبوّت با امامت می باشند ).4