مسافر
چو درخت خویش بر بستم از این خاک همه گفتند با ما آشنا بود
ولیکن کس ندانست این مسافر چه گفت و با که گفت واز کجا بود
دیده ور
دو صد دانا در این محفل سخن گفت سخن نازک تر از برگ سمن گفت
ولی بامن بگو آن دیده ور کیست که خاری دید و احوال چمن گفت
سروری
خدا آن ملتی را سروری داد که تقدیرش به دست خویش بنوشت
به آن ملت سروکاری ندارد که دهقانش برای دیگران کشت
دریا
نهنگی بچه خود را چه خوش گفت به دین ما حرام آمد کرانه
به موج آویزو ازساحل بپرهیز همه دریاست ما را آشیانه
