باتو یاد هیچکس نبود روا

ای خدا! ای فضل تو حاجت روا                    باتو یاد هیچکس نبود روا

قطرهی دانش که بخشیدی ز پیش                   متصل گردان ز دریاهای خویش

قطرهی علم است اندر جان من                       وارهانش از هوا وز خاک تن

صد هزاران دام و دانه است ای خدا                 ما چو مرغان حریصی بی نوا

گر هزاران دام باشد هر قدم                           چون تو با مایی ، نباشد هیچ غم

از خدا جوییم توفیق ادب                                 بی ادب محروم شد از لطف رب

بی ادب تنها نه خود را داشت بد                        بلکه آتش بر همه آفاق زد

                                                مولانا