محمد ابراهیم فرزند سید علیرضا متخلص به مأذون مشهورترین شاعر ایل قشقایی است. از او با نام میرزا مأذون نیز یاد می‌شود.
در میان شاعران ایل قشقایی که بیشتر آنان گمنام می‌باشند میرزا مأذون بسیار شناخته شده‌است. مأذون اشعار عارفانه و عاشقانه فراوانی دارد و شهباز شهبازی (نخستین گردآورنده اشعار شعرای قشقایی) او را بزرگترین شاعر قشقایی می‌داند[۱]. او به زبان فارسی و همچنین ترکی قشقایی شعر سروده‌است.
او از سخنوران و شعرایی است که در تشویق سایرین نیز بسیار کوشا بوده‌است. همانگونه که در کتاب سفرنامه حاج ایاز خان قشقایی از او یاد شده، وی در دوران کودکی حاج ایازخان قشقایی به مکتب خانه‌ای که او در آن تحصیل می‌کرده سرکشی نموده و به خط خود برای او سرمشق نوشته است.
او در سال ۱۲۴۶هجری قمری از مادری از طایفه عمله (تیره قادرلوی بوربور) به دنیا آمده است[۳].
مأذون در سال ۱۳۱۳هجری قمری در شهر شیراز درگذشته و در بقعه شاهزاده منصور مدفون است. تخلص شعری میرزا ماذون توسط ضل السلطان قاجار حاکم وقت شیراز به وی داده شد و در لغت به معنای مرخص شده می باشد و از وی خواست با اختیار کامل اشعارش را بسراید و در مورد هرکس و هر موضوعی شعر سرایی کند.از وی فرزند دختری به نام جواهر سلطان که وی نیز دستی در شعر داشت به یادگار ماند و مورد تکریم و احترام قشقاییها بود.تسلط ماذون به سرودن اشعار عارفانه و عاشقانه به وی جایگاهی حافظ گونه در میان ایل قشقایی داد.مقبره ماذون توسط دوستداران و مریدان وی درحال باز سازی ومرمت میباشد که سنگ قبر آن توسط یکی از نوادگانش (سید نورالدین دبیری)تهیه و به کوشش محمد نادری بر مزار زنده یاد انداخته شد.
منابع:
قشقایی شعری یا آثار شعرای قشقایی، گردآورنده: شهباز شهبازی، ناشر: مولف، ۱۳۶۷ شمسی
↑ سفرنامه حاج ایاز خان شاكري قشقایی، کتابخانه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، به کوشش پرویز شاکری، ۱۳۸۸ شمس
